Dziwne rozmowy? Dlaczego nie. - Rozdział trzeci.

Mija pierwszy tydzień odkąd się tu pojawiłam. I pierwszy tydzień odkąd ich tu brak. Odkąd to wszystko się stało.
Ciężko mi z tą myślą, ale cóż, zawsze mogło być gorz... W sumie to nie mogło. Jutro mam urodziny, a za po jutrze idę do nowej szkoły, której okropnie się boję. Co prawda mogłam zostać w starej, ale ze względu na to wszystko, uznałam, że potrzebuję nowego otoczenia.
Wzdycham ciężko i przecieram zmęczoną twarz dłońmi. Jest godzina 00:12, a ja jeszcze nie śpię, mimo iż cisza nocna zaczęła się dobre dwie godziny temu.
Nie mogę usnąć, myśli nie pozwalają mi spać, biegają po moim umyśle, próbują go roztrzaskać na kawałeczki, próbują mnie w pewien sposób zniszczyć.
Wzdycham bardzo ciężko.
Podnoszę głowę i od razu kieruję wzrok na zegarek. 00:22. Głowa mnie boli. Powinnam chociaż próbować zasnąć, ale i tak wiem, ze nic z tego.
Po kilku minutach zastanowienia wstaję z łóżka, wsuwam różowe kapcie na nogi i cichym krokiem kieruję się do drzwi. Mam nadzieję, że Kira się nie obudzi (chociaż ona i tak ma twardy sen, wątpię aby cokolwiek ją obudziło).
Cicho opuszczam pokój i wychodzę na korytarz, gdzie już jest nieco chłodniej.Obejmuję się ramionami, przypominając sobie, że nie wzięłam ze sobą żadnej bluzy ani swetra. Czegokolwiek, co mogłoby mnie ogrzać. Przygryzam wargę i wzdycham, zastanawiając się, czemu tak właściwie opuściłam pokój. Jeśli tylko któryś z opiekunów mnie przyłapie, nie będzie za ciekawie.
Po dłuższej chwili postanawiam się ruszyć i powoli ruszyłam w stronę wyjścia na ogród. Wiem, że zastanę drzwi zamknięte na klucz,
Mijam korytarze, wszędzie panuje cisza. Żadnych opiekunów, żadnych innych dzieciaków, Mimo to, boję się, że zostanę nakryta na nocnej przechadzce po sierocińcu.
Ile bym dała, by być pełnoletnią i się stąd wynieść.

Stoję przed drzwiami, którymi za dnia wychodzę z Kirą na ogród. Teraz są zamknięte i wydają się być dwa razy wyższe i potężniejsze niż w ciągu dnia. W nocy wszystko wydaje się być straszniejsze. Nawet ty sam wydajesz się być sobie straszny.
Kładę dłoń na klamce, mimo iż doskonale wiem, że drzwi nie otworzę. I wtedy doznaję szoku. Drzwi bez przeszkód się otwierają.
Mrugam gwałtownie oczyma i uchylam drzwi nieco bardziej, by po chwili dostrzec siedzącego na jednej z ławek chłopaka. Siedzi do mnie tyłem, ale i tak potrafię się domyślić kto to jest. Tylko jeden chłopak w sierocińcu ma tak długie i jasne włosy.
To ten sam chłopak, który kilka dni temu uśmiechał się do mnie na korytarzu. Nie wiem czemu go zapamiętałam.
Waham się, czy do niego podejść, czy cofnąć się i uciec do pokoju, zanim nas oboje tu przyłapią. Kiedy zaczynam się wycofywać, słyszę głos.
- Kim jesteś?
Przełykam głośno ślinę i zaciskam usta w cienką linię. Brawo Kim! Ty zawsze miałaś genialne pomysły!
Gdy nie odpowiadam, słyszę jego kroki. Podchodzi do mnie i chwyta mocno za ramię, odwracając mnie gwałtownie w jego stronę. Zaczyna wpatrywać mi się prosto w oczy i cały gniew znika, ustępując miejsca... radości? Przerażeniu? Zaniepokojeniu? Nie potrafię tego określić.
Jego usta bezdźwięcznie wypowiadają moje imię.
Puszcza mnie.
- Co tu robisz? - pyta, odsuwając się lekko ode mnie.
- A ty? W ogóle, czemu tak zareagowałeś? Wystraszyłeś się mnie? - unoszę jedną brew w górę, krzyżując ręce na piersi.
Prycha, wracając na swoje miejsce. Stoję osłupiała, nie wiedząc co mam robić.
- No chodź tu - mówi, patrząc w moją stronę.
Przewracam oczami i po chwili siedzę koło niego, pocierając dłońmi ramiona.
Otwieram usta, by spytać chłopaka, jak ma na imię. W końcu on moje zna, ja jego jeszcze nie. Wtedy on mnie wyprzedza.
- Max.
Kieruję wzrok w jego stronę, marszcząc śmiesznie brwi.
- Skąd wiedziałeś o co chcę cię spytać?
Wzrusza ramionami.
- Nie miałem pojęcia, po prostu uznałem, że ładnie byłoby się przedstawić na początku rozmowy - wyszczerza się.
Kiwam głową i kieruję wzrok w ziemię. Dopiero teraz dostrzegam, że przy nogach chłopaka stoi szklana butelka piwa.
- Kim?
Odwracam głowę w stronę Maxa, przyglądając mu się uważnie. Chłopak chwyta szklany przedmiot w dłoń i przykłada go do ust. Alkohol. Nigdy nie lubiłam jego zapachu. Źle mi się kojarzył. Kojarzył mi się z czasami gdy...
- Um, zadam ci teraz parę dziwnych, dla ciebie, dla mnie nie, pytań, okej? - uniosi jedną brew w górę, tym samym przerywając moje przemyślenia.
Kiwam  głową.
- Palisz?
Potrząsam głową zdziwiona.
- W sensie... papierosy?
Zaśmiał się.
- No a co innego? - pyta z uśmiechem na ustach.
Kręcę przecząco głową.
- Miałaś kiedykolwiek alkohol w ustach?
Nie, oczywiście, że nie!
- Nie - przygryzam wargę.
Czuję ogromną gulę w gardle. Tylko pytanie... dlaczego?
- Yh, a... narkotyki?
Narkotyki.
Co proszę?
Że niby ja?
Narkotyki?
Nie, jeszcze nie planuję samobójstwa.
- Nie - odpowiadam ciszej i odwracam głowę w przeciwną stronę. Te pytania zaczynają mnie irytować. Po co mu to wiedzieć?
Chwyta mnie za nadgarstek.
- Samookaleczasz się? - głos ma całkiem poważny. Wyszarpuję swój nadgarstek z jego uścisku.
- Nie - patrzę mu prosto w oczy. - Nie jestem typem człowieka, co po ogromnej stracie popada w paranoję i zaczyna widzieć wszystko w czarnych kolorach. Nie tnę się, nie cięłam. Nie zamierzam. Nie zamierzam się też zabijać czy puszczać po stracie rodziny, nie zamierzam tracić nadziei, Max.
Chłopak wzdycha głośno.
- Kim, to nie tak, że cię o coś osądzam. Czuję się za ciebie odpowiedzialny. Obiecaj mi więc, że nie wejdziesz tu, w tym sierocińcu, w żadne układy pomiędzy siedemnastoletnimi idiotami. Jeśli to zrobisz zaprzepaścisz wszystko, jasne?
- Max, nie zamierzam...
Prycha, przerywając mi.
- Też tak mówiłem, rozumiesz? A teraz? - wstaje z ławki, stając na przeciw mnie i rozkłada ramiona. - Tu wcale nie jest bezpiecznie. Jak tylko nadarzy się okazja, po prostu wiej.
Nie patrzę na niego. Nie rozumiem ani jednego słowa z tego, co teraz powiedział.
Niebezpiecznie w sierocińcu? Niemożliwe.
- Za dwa miesiące skończę osiemnastkę i stąd wyjdę, pojadę daleko, sam nie wiem tak naprawdę gdzie - wzdycha ciężko. - Do tej pory będę cię pilnował. Czuję się odpowiedzialny za ciebie, bo... znałem Cody'ego.
Cody.
Mój brat Cody. Pilnowałam by go nie wypowiadać, by nie wymawiać go nawet w myślach. Od tamtego dnia żadnego z ich imion nie wypowiedziałam, ani o nich nie pomyślałam.
Max, nienawidzę cię za to.
- Łzy cisną ci się do oczu, czemu nie płaczesz? - pyta zdziwiony. - Próbujesz... myśleć pozytywnie tak? Zapomniałaś o jednym i najważniejszym. Nie wolno dusić w sobie łez, nie wolno dusić w sobie jakichkolwiek uczuć, Kimmy. To ci nie pomoże myśleć pozytywnie, a raczej doprowadzi cię do śmierci.
Wzdrygam się.
Wstaję i podchodzę do Maxa.
- Co ty o mnie w ogóle wiesz człowieku? Znałeś mojego brata, nie mnie, mnie widziałeś może dwa, trzy razy w życiu - odpycham go. - Zostaw mnie najlepiej, jasne? - wściekła ocieram łzy, którym udało sie wypłynąć na policzki. Max mocno chwyta mnie za ramiona.
Boli.
- Cody mówił o tobie dużo. Zrozum to. Znałem go, pokazywał mi jak grasz, jak śpiewasz. W dniu twoich urodzin chciał cię do mnie przyprowadzić, a ja miałem pomóc ci w udoskonalaniu swoich talentów, rozumiesz? - jego wzrok wwiercał się w moje oczy, powodując u mnie paraliż. - Czuję się winny przysługę twojemu bratu. Obiecałem, że ci pomogę. Dotrzymuję obietnic. Nie pozbędziesz się mnie Kim. Nie, póki jesteśmy w jednym sierocińcu. - luzuje uścisk na moich ramionach. Po chwili czuję jak jego własne ramiona obejmują mnie mocno i przyciskają do jego ciała.
- Wszystkiego najlepszego Kim - szepcze, a ja wybucham płaczem.

♪ ♪ ♪

- Najlepszego Kimmy! - Kira z samego rana rzuca mi się na szyję, a ja ledwo kontaktując co się dzieje, upadam na podłogę razem z nią. 

- Co jest grane... - mamroczę zaspana. 

Wróciłam do pokoju... Sama nie wiem o której. I nie wiem też jak. Nie pamiętam kompletnie niczego. Pamiętam tylko Maxa i naszą całą rozmowę. Ugh. 

Kira stoi z wyciągniętą w moją stronę ręką, w której trzyma jakiś zawinięty w ozdobny papier przedmiot. 

- Co to? - pytam zdziwiona.

- No twój prezent. 

- Oh.

Biorę od niej przedmiot niepewnie i patrzę na nią z dołu. 

- No twórz - uśmiecha się. 

Kiwam głową i idę za jej radą. Odwijam to owe coś i moim oczom ukazuje się bardzo znana mi okładka albumu muzycznego. 

- Ojej - uśmiecham sie szeroko i wstaję, by mocno przytulić dziewczynę. - Dziękuję! 

- Nie ma za co, a teraz się ubieraj. Czekam tam gdzie zawsze - puszcza mi oczko i wychodzi.
Przeczesuję włosy, które żyją własnym życiem i rozglądam się po pokoju, podchodzę do szafy i wyciągam pierwsze przypadkowe ubrania. Dziś są moje piętnaste urodziny. Pierwsze urodziny, które spędzę bez rodziców i rodzeństwa. W obcym miejscu, gdzie znam około dziesięciu osób, ale tylko z jedną normalnie rozmawiam. Dziwne to wszystko.

- Ktoś idzie w naszą stronę - szepcze Kira, szturchając mnie w ramię. Podnoszę głowę znad talerza i zauważam Maxa, który kieruje się w moją stronę. Przewracam oczami i przygryzam wargę.
- Znasz go? - pyta, patrząc w moją stronę.
Kiwam głową i w tym samym czasie, Max dosiada się do naszego stolika.
- Dzień dobry Kimmy - uśmiecha się do mnie, a ja to odwzajemniam. Nie patrzę jednak w jego stronę.
- Cześć Max. - odpowiadam krótko i znów zaczynam grzebać w talerzu. Jakoś przeszła mi ochota na tę sałatkę. - Um, to jest Kira, Kira, Max.
Kira uśmiecha się do chłopaka i wraca do jedzenia.
- Kimmy, dziś po obiedzie. Tam gdzie wczoraj, okej? - uśmiecha się i odchodzi. Wzdycham ciężko i chowam twarz w dłonie.
- Kto to? - pyta zaciekawiona Kira, robiąc trik z brwiami.
Śmieję się.
- Przyjaciel mojego brata - odpowiadam krótko.

Po śniadaniu wracam z Kirą do naszego pokoju, choć większość osób wychodzi z sierocińca (za pozwoleniem opiekunów, rzecz jasna) na miasto, by uczcić ostatni dzień lata. Ja nie mam za bardzo ochoty gdziekolwiek wychodzić i szwendać się po mieście bez żadnego konkretnego powodu.
Kiedy wchodzimy do pomieszczenia, pierwsze co rzuca mi się w oczy to paczka leżąca na łóżku.

xxx xxx xxx

Dłuższy troszkę niż zawsze ale no. Po tak długim czasie się należy. :D 

Także no... byłabym wdzięczna za każdy komentarz i w ogóle (czemu zawsze muszę o nie prosić?) Wciąż walczę o zapał do pisania, którego ostatnio mi strasznie brak. Nie wiem czy wam się to opowiadanie podoba czy nie... 

Nie przedluzam. 

Do zobaczenia! 

Czasami trzeba iść dalej, nawet jeśli boli zbyt bardzo. Nie wolno się poddawać, po prostu nie wolno. - Rozdział drugi.

Leżąc na łóżku, wpatrywałam się w zdjęcie, na którym jestem ja i moja rodzina. Ciekawa jestem, czy oni teraz tu są. Znaczy, wiem, że zawsze będą ze mną, że nigdy o nich nie zapomnę, ale... Czy oni teraz są tutaj tak... tan naprawdę.
Przekręcam głowę i zaczynam wpatrywać się w sufit. Liczę mijające sekundy. Chcę poznać już Kirę. Chcę się dowiedzieć, jaka jest. Chcę móc z kimś porozmawiać. Chcę po prostu nie być sama.
Bo teraz, po tym wszystkim, czuję się nieco osamotniona. Zabrano mi sporą część mojego serca, którą była moja rodzina. Cóż, czasami człowiekowi musi zostać odebrane coś, by mógł dostrzec to, czego nie dostrzegał wcześniej. Ja na razie nie ostrzegam nic, wykluczając ogromną pustkę, która zdaje się mnie pochłaniać coraz bardziej. Wydaje mi się, że nie dam rady, że w końcu tęsknota za bliskimi mnie zniszczy... Ale ja próbuję walczyć, nie mogę się poddać, bo ani mama, ani tata nie byliby z tego dumni. Nikt by nie był.
Ugh, Kimmy, znów o tym myślisz, chyba to już przerabiałyśmy. 
Tak tak, nie wolno mi się zamartwiać, wiem o tym.
Dziwicie się teraz odrobinkę i zadajecie sobie pytanie "czy ona słyszy głosy w swojej głowie? Co z nią nie tak?"
Już wyjaśniam. To nie są żadne głosy, a ja nie zwariowałam. Czasami karcę samą siebie, wyobrażając sobie, że robi to ktoś inny, czyli malutka osoba, gdzieś tam w środku mnie, która jest bardzo do mnie podobna, ale ma inny kolor oczu - to tak dla rozróżnienia, która jest która (i tak nikt z nas nie będzie musiał nas rozróżniać, bo ta druga niby-ja istnieje tylko w mojej głowie).
W pomieszczeniu rozlega się skrzypienie drzwi. Ktoś wchodzi do środka, na co szybko zrywam się na nogi. Opiekunka - ta sama, która odwiedziła mnie wcześniej - i wyższa ode mnie blondynka. To pewnie Kira.
Uśmiecham się delikatnie, zauważając iż dziewczyna ma na sobie koszulkę z logo zespołu, za którym nie przepadam. One Direction.
Zauważyła, że się na nią patrzę i niezgrabnie założyła ręce na piersi, próbując ukryć nadruk na koszulce.
- A więc to jest Kim - kobieta pokazuje na mnie, a ja w tym czasie wyciągam dłoń w kierunku nowej koleżanki. Jednak ona, nie ściska jej, patrzy na moją rękę, jak na coś, co miałoby ją zaraz skrzywdzić.
Cofam dłoń.
Opiekunka odchrząkuje głośno.
- Więc dziewczęta, poznajcie się bliżej, a ja już pójdę - posyła nam obu ciepły uśmiech (który jest wymuszony) i wychodzi. Oczy Kiry kierują się na moją twarz, przygląda mi się uważnie i powolnym krokiem podchodzi do swojego łóżka, kładąc na nim torbę i plecak.
Siadam na mojej pościeli i wbijam wzrok w podłogę, kompletnie nie wiedząc jak mam zacząć rozmowę.
Kiedy chcę się odezwać, ona mnie uprzedza.
- Jeśli masz zamiar prawić mi kazanie na temat tego, jak bardzo nie mam gustu muzycznego, to lepiej siedź cicho.
Jej głos jest dość niski, jak na dziewczynę w jej wieku. Nie ma w nim radości i brak... barw, kolorów. Jest smutny.
- Nie zamierzałam tego robić - mój głos drży, choć wcale miał nie drzeć.
Odchrząkuje.
Kira odwraca się w moją stronę i prycha.
- Jaasne... - przewraca oczami i wbija wzrok w moją koszulkę, na której widnieje logo jednego z metalowych zespołów, których słucham. - Metale i im podobni zawsze czepiają się ludzi, którzy słuchają tego, czego ja słucham. - patrzy mi w oczy, a ja dopiero teraz zauważam, jakiego koloru są jej oczy.
Zielone. Zielone oczy, w których tlą się iskierki niepewności i lęku. Kira udaje kogoś twardego, ale też się boi. Jak ja. Tyle ze ja, tego strachu nie ukrywam.
Obie milczymy.
Dziewczyna wzdycha ciężko.
- Serio nie zamierzasz się czepiać? - pyta z nadzieją w głosie, a ja energicznie kręcę głową w zaprzeczeniu. - Um... Okej, to-to super. - po raz pierwszy odkąd z nią przebywam, na jej twarzy pojawia się cień uśmiechu. - Ile masz lat?
- Piętnaście, nie skończone, za kilka dni mam urodziny - odpowiadam spokojnie, podciągając nogi na łóżko i siadając w siadzie skrzyżnym.
- Którego? - unosi brew.
- Trzydziestego pierwszego sierpnia. A ty ile masz lat?
Nie odpowiada przez krótszą chwilę, słyszę jej ciężki oddech.
- Szesnaście. W styczniu skończę siedemnaście.
Kiwam głową. Wyglądam przez okno, które znajduje się między naszymi łóżkami.
- Kim? - słyszę po chwili.
Kira wykręca nerwowo swoje palce u rąk, przełyka głośno ślinę.
- Słucham?
Przygryza wargę.
- Przepraszam, że ci to teraz mówię, praktycznie cię nie znając, ale pomyślałam... - urywa, by znów przygryźć wargę. - Że skoro obie jesteśmy w takim a nie innym miejscu, to mogę ci powiedzieć... - uśmiecha się nerwowo, aja wciąż słucham. Nie chcę jej przerywać. Niech mówi.
- Jestem tutaj, bo mój ojciec pije. Jest alkoholikiem i nie raz robił matce awantury. To przykre siedzieć i słuchać tego, jak ją wyzywa od szmat, od... - zamyka oczy. - Nie powtórzę tego, przepraszam. Któregoś dnia moja matka zniknęła z domu. I potem już nie wróciła. Przez miesiąc mieszkałam z ojcem alkoholikiem, póki nie wylądowałam w szpitalu. Nie pobił mnie, ani nic... Po prostu zawoził mnie do szkoły. Pijany, jak możesz się domyślić - wzdycha ciężko. - Ja naprawdę... głupio mi się tak zwierzać, może ty tego nie chcesz słuchać, ale musiałam. Przepraszam - jej dolna warga zaczyna drżeć, do oczy napływają łzy, które szybko ściera wierzchem nadgarstka.
Przygryzam wargę i wstaję. Wolnym krokiem podchodzę do niej i siadam na jej łóżku.
- Moi rodzice i rodzeństwo zginęli w wypadku - z mojego gardła wydobywa się cichy szept, na który Kira podnosi głowę, wlepiając załzawione oczy we mnie. - Miałam tamtego dnia jechać z nimi, ale zostałam w domu z powodu... "szlabanu". - uśmiecham się pod nosem. - Mieli wrócić późnym wieczorem, ale zamiast nich, w drzwiach zastałam policjantów, którzy zabrali mnie tu. Wyjaśniono mi wszystko. Przepłakałam dwa dni, nie spałam, nie chciałam jeść, ani rozmawiać z psychologiem. Czułam się, jakby zabrano mi wszystko. - przełykam głośno ślinę.
Milknę.
Kira chwyta moją dłoń, nie wiedząc do końca, czy robi dobrze, dotykając mnie. Po chwili ją puszcza.
Siedzimy w bezruchu długi czas i milczymy.
W moich oczach również są łzy, ale staram się nie dać im popłynąć po policzkach.
Kira wzdycha.
-Ty tak naprawdę... słuchasz tej cięższej muzyki?
Kiwam głową, unosząc kąciki ust w górę.
- A ty tak naprawdę słuchasz popu?
Uśmiecha się szeroko.
- No... Tak. Nie będzie ci przeszkadzać, jeśli będę ci puszczać tutaj taką muzykę? - unosi brew w górę, drapiąc się w tył głowy.
Szczerzę się .
- Jeśli tobie nie będzie przeszkadzać moja...
Odwzajemnia uśmiech.
- Okej. W takim razie, umowa stoi. - mówi z szerokim uśmiechem na ustach.

♪ ♪ ♪

Jeszcze tego samego dnia po obiedzie, szłam z Kirą korytarzem, którym miałyśmy wyjść na "ogródek". Rozmawiałyśmy na temat "najprzystojniejszych członków zespołów", których słuchałyśmy. Ja dowiedziałam się o istnieniu osób, których kompletnie nie znałam, a ona śmiała się, gdy opisywałam jej, jak wyglądają członkowie zespołów, których słucham ja. 

- Więc... twoją ogólną pasją jest muzyka? - pyta. 

Kiwam głową. 

- Zawsze marzyłam, żeby mieć swój zespół, ale to nie możliwe. Pewnie znajdę w przyszłości normalną pracę i jakoś to będzie - wzruszam ramionami. 

Kira mnie szturcha. 

- Ej, ja wierzę, że ci się uda. A jeśli tak, to chcę miejsca VIP na twój pierwszy koncert! - zaśmiała się.
- Okej, masz to już załatwione - patrzę na nią, również się śmiejąc. Nie patrzyłam przed siebie, więc nie mogłam zauważyć osoby, na którą właśnie wpadłam.
Zderzyłam się z kimś. Z kimś wysokim i umięśnionym. Podniosłam głowę w górę, przede mną stał chłopak, choć za pierwszym razem myślałam, że to dziewczyna. Serio, on ma dłuższe włosy ode mnie.
Uśmiecha się szeroko.
- Um... Przepraszam - szepczę cicho, speszona nieco tą sytuacją. Nienawidzę wpadać na chłopaków. Nienawidzę wpadać na kogokolwiek.
- Jest spoko - odpowiedział, a uśmiech nie schodził mu z twarzy. Marszczę brwi i cofnęłam się o krok. Czuję się niekomfortowo i mam ochotę uciekać stąd gdzie tylko się da. Patrzę na Kirę, a ona wzrusza ramionami.
- Możesz przestać się uśmiechać? - pytam spokojnie, a chłopak zaczyna się śmiać. Teraz jestem kompletnie zdezorientowana cała sytuacją.
- Chodźmy stąd - szepcze Kira i chwyta mnie za rękę, odciągając od niego.
Kiwam głową i ruszamy przed siebie, wtedy on znów się odzywa.
- Pogadamy później, Kim!
Odwracam wzrok od niego.
Skąd znał moje imię?

Późny wieczór. Leżę w łóżku, Kira pewnie już śpi. Ja nie mogę.
Ten chłopak... ja go znam. Widziałam go już wcześniej. Był przyjacielem mojego brata. Rozpoznał mnie, a ja jego nie.
Wzdycham głęboko i zamykam oczy.

Tej nocy śnią mi się rodzice i brat z siostrą. Płaczą. Żegnają się ze mną...

xxx xxx xxx

Więc... Roads Untraveled uważam za oficjalnie otwarty! :D 

Bo to w sumie dziś miał się pojawić prolog, ale prolog już macie... i pierwszy rozdział tez już macie... 

Więc daję wam drugi. :D Cieszę się bardzo, że ludziom podoba się mój zwiastun, do którego link macie z boku, w kartach. Jakby ktoś jeszcze nie widział, to zapraszam. :) 
I tak, wiem, że zawiesiłam blogi... Właściwie to zawiesiłam tylko RTN i BTH, a ten blog pisać zamierzam, bo... jest tu co pisać. :D 
Dobrze, nie przynudzam, zachęcam do zostawienia komentarzy i w ogóle. Anonimowo też można! 
No, to do następnego! ♥